Για την Περιφέρεια της Κοινωνίας των Πολιτών, Για την περιφερειακότητα και τον περιφερισμό, Για τις πολιτικές της αειφορίας και της «Οικολογικής Μετάβασης» σε μία κοινωνία της βιώσιμης ευημερίας, Της συμμετοχικής δημοκρατίας και της δημοκρατίας του διαδικτύου, Της κυκλικής οικονομίας και της βιώσιμης ενεργειακής πολιτικής, Της προστασίας και της ανάδειξης του φυσικού κεφαλαίου, Της αγρο-οικολογίας, Της διαχείρισης των υδατικών πόρων, Της οικο-κίνησης, Της συνειδητοποίησης της αξίας του εδάφους και της αναγέννησης των οικιστικών συνόλων, Της οικολογικής ποιότητας προϊόντων και υπηρεσιών, Των περιβαλλοντικών ελέγχων, Των οικολογικών δικτύων, Της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής, Της ουσιαστικής προστασίας των δικαιωμάτων των ζώων, Της πραγματικής οικονομίας, κυκλικής, κοινωνικής και συνδεδεμένης με τις χωρικές και τοπικές ρίζες του παραγωγικού συστήματος, της μεταστροφής του τρόπου παραγωγής και κατανάλωσης και της μικρής παραγωγικής αλυσίδας, οριοθετούμενης στο πεδίο των κοινωνικών και περιβαλλοντικών απαιτήσεων και αναγκών, Της διάχυσης των πολιτικών της «Οικολογικής Μετάβασης» σε όλους τους τομείς και όλα τα επίπεδα της πολιτικής της διακυβέρνησης, Για τον άνθρωπο και το περιβάλλον

Σάββατο 30 Μαρτίου 2019

Για μία Οικολογική Ιατρική στο πλαίσιο της Περιφέρειας



του Νίκου Τσάμη
Ιατρού, μέλους της "Οικολογικής Συμμαχίας
για την Περιφέρεια Αττικής"
Βασική θέση μας είναι η έμφαση στην πρόληψημέσα από ένα δίκτυο Αγωγής και Προαγωγής υγείας που θα περιλαμβάνει, σαν ενεργώς δρώντες, τους θεσμούς και τις οργανώσεις της κοινότητας. Αντιλαμβανόμαστε έτσι την Υγεία σαν έναν πολιτικό στόχο, εφ’όσον προυποθέτει την εμπλοκή των πολιτών σε μια επιδίωξη που τους αφορά άμεσα. Η επιδίωξη της Υγείας,  γίνεται έτσι αντιληπτή σαν μια πολιτική αρετή που αφαιρεί την ευθύνη από τους ειδικούς και την αποθέτει στα ίδια τα άτομα, τα οποία συνεργάζονται επινοώντας συλλογικές δράσεις που έχουν στόχο να αλλάξουν διαδεδομένες αρνητικές συμπεριφορές Υγείας, να παρέμβουν στο περιβάλλον επ’ ωφελεία της Δημόσιας Υγείας, να δημιουργήσουν κουλτούρα που θεωρεί την Υγεία σαν μια δημιουργική- αρμονική σχέση με το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον. Είμαστε αντίθετοι σε μια αντίληψη που φαντάζεται το Αγαθό της Υγείας να προκύπτει από μια υπερκατανάλωση φαρμάκων και διαγνωστικών εξετάσεων ανεξάρτητα εάν αυτά κάποιες φορές είναι απαραίτητα.

Πυλώνας μιας Οικολογικής Περιφερειακής Ιατρικήςείναι η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείαςπου προσαρμόζεται ερευνητικά και κλινικά στην πραγματικότητα της Περιφέρειας. Τα ειδικά θέματα Δημόσιας Υγείας αφορούν αφ’ενός το τοπικό νοσολογικό προφίλ του πληθυσμού και αφ’ετέρου τα ιδιαίτερα περιβαλλοντικάκαι κοινωνικά προβλήματα που επικρατούν. Συνεπώς δεν πρόκειται για την αποκέντρωση του συγκεντρωτικού θεσμού του Νοσοκομείου, αλλά για την δημιουργία τοπικών θεσμών Υγείας που περιλαμβάνουν, εκτός από τους δημόσιους λειτουργούς, και μια ποικιλία εθελοντών με διαφορετικές δεξιότητες, επιστημονικό υπόβαθρο και διαθεσιμότητα. Οσο περισσότερο διαφοροποιημένες είναι οι ομάδες εθελοντών, όσο μεγαλύτερη φαντασία και ποικιλία περιλαμβάνουν οι δράσεις τους, τόσο πιο αποτελεσματικό θα είναι το δίκτυό τους.

Η χρηματοδότηση της Οικολογικής Περιφερειακής Ιατρικής προυποθέτει ότι οι πόροι προέρχονται από την Περιφέρεια αλλά και να παραμένουν σε αυτή. Το συγκεντρωτικό, γραφειοκρατικό μοντέλο έχει αποτύχει παταγωδώς προάγοντας μόνο την διαφθορά και την αναποτελεσματικότητα. Απαιτείται κοινωνικός έλεγχος και λογοδοσία σε όλες τις φάσεις υλοποίησης των δράσεων κοινωνικής Ιατρικής που μόνον στο επίπεδο της Περιφέρειαςκαι της κοινότητας είναι εφικτό να γίνουν. Η Δημόσια Υγεία είναι βαθειά Δημοκρατική ή απλά δεν υπάρχει.

Είμαστε υπέρ της ενσωμάτωσης των εμπειρικών εναλλακτικών θεραπευτικών μεθόδων στην κλινική πράξη για τους συμπολίτες μας που τις επιλέγουν, όπως προτείνει και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας. Εξ άλλου είναι φθηνές και κατά κανόνα με λιγότερες ανεπιθύμητες ενέργειες υπηρετώντας μια αντίληψη πιο φιλική στις οικολογικές αρχές. Προτείνουμε το λεγόμενο «Βιο-ψυχο-κοινωνικό μοντέλο» αντί του κυρίαρχου «Βιο-ιατρικού μοντέλου» γιατί αντιλαμβάνεται το άτομο ενταγμένο στο οικοσύστημα της κοινωνίαςκαι της φύσης και όχι σαν μια μηχανή που πρέπει να επισκευαστεί. Αντιλαμβανόμαστε την Υγεία περισσότερο σαν μια διαδικασία προσαρμογής και λιγότερο σαν μια προσπάθεια επαναφοράς στο φυσιολογικό κάποιων βιολογικών παραμέτρων με επιθετικά μέσα, που συνήθως συνοδεύονται από ανεπιθύμητες ενέργειες.

Η θεώρηση της Υγείας σαν ενός πολιτικού στόχου μας υποχρεώνει να την συναρθρώσουμε και με άλλα μείζονα πολιτικά και πολιτισμικά ζητήματα όπως είναι η φτώχεια, η κοινωνική ανισότητα, ο ρατσισμός, ο κοινωνικός αποκλεισμός, ο εθνικισμός, ο πόλεμος, η ομοφοβία, ο ναζισμός. Η Οικολογική Ιατρική στο επίπεδο της Περιφέρειας και της κοινότητας θα διεκδικήσει, με υποκείμενα τους ίδιους τους πολίτες, την Υγεία που απαλλοτρίωσαν οι πολυεθνικές και η γραφειοκρατία της διαφθοράς, επ’ ωφελεία της κοινωνίας και του περιβάλλοντος. 

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2019

Ποιος είναι «Σύμμαχος»




«Σύμμαχος» είναι οποίος εκλαμβάνει την προστασία του οικοσυστήματος σαν λόγο προσωπικής ταυτότητας, προσωπικού προγράμματος ζωής και λόγο νοητικής διεργασίας, όποιος εμπνέει την πολιτική του πρακτική από τις αρχές της πολιτικής οικολογίας και της οικολογίας της πολιτικής, της διαφάνειας και της νομιμότητας.
«Σύμμαχος» είναι οποίος διαβλέπει στην οικονομική μεγένθυση, επικεντρωμένη στην πιο εντατική και εκτεταμένη εκμετάλλευση της φύσης και της ανθρώπινης εργασίας, τα αίτια της βαριάς υποβάθμισης του πλανήτη μας, των αλλοτριωμένων και ρυπαρών συνθηκών ζωής στις εκβιομηχανισμένες χώρες και της ανηλεούς, καταθλιπτικής, υπανάπτυξης των τριών τετάρτων της ανθρωπότητας.
«Σύμμαχος» είναι οποίος θεωρεί ακράδαντα ότι τα μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα και η αναπαραγωγή των τοπικών συγκρούσεων και των περιφερειακών συρράξεων, διατηρούν τις ρίζες τους στο διαρκώς αυξανόμενο χάσμα μεταξύ ανεπτυγμένου βορρά και υποβαθμισμένου νότου, μεταξύ πλούσιων και φτωχών περιοχών, μεταξύ κόσμων της αφθονίας και κόσμων της δυστυχίας.
«Σύμμαχος» είναι οποίος αρνείται κατηγορηματικά κάθε μορφή διάκρισης και ρατσισμού. Η πολυπλοκότητα, η πολυφωνία, ο πλουραλισμός και η διαφορετικότητα - όχι λιγότερο από την αμοιβαιότητα, την ενότητα και την αλληλεγγύη μεταξύ ειδών και ανθρώπων - είναι ο πλούτος και η κινητήριος μηχανή της φυσικής και κοινωνικής εξέλιξης, δηλαδή της ίδιας της ζωής.
«Σύμμαχος» είναι οποίος θεμελιώνει την πολιτική του δράση σ’αυτές τις αρχές και όποιος την αναπτύσσει μέσω οργανωτικών μορφών που αξιοποιούν την συνεργασία, την αμοιβαία αλληλεγγύη και την επιλογή της μη βίας, την κριτική των ιεραρχικών δομών και την γραφειοκρατική διαίρεση και απομόνωση των ρόλων, την απόλυτη αντιστοιχία μεταξύ μέσων και επιλεγμένων μεθόδων και μεταξύ στόχων και αποτελεσμάτων. 
«Σύμμαχος» είναι όποιος αρνείται την ιδέα του πολέμου και την επιλογή του σαν στρατηγικό, ηθικό και πολιτικό εργαλείο.
«Σύμμαχος» είναι οποίος εμβάλλει επιπρόσθετη αξία σ’αυτόν τον ανυπολόγιστο πλούτο μέσω μιας άκρατης ανάγκης ελευθερίας και δικαιοσύνης, όποιος πιστεύει ακράδαντα στις θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας και όλων των μορφών ελευθερίας, κοινωνικής, πολιτικής και θρησκευτικής. 
«Σύμμαχος» είναι οποίος εκλαμβάνει σαν προσωπική υπόθεση την προσπάθεια για την προστασία και την προάσπιση των δικαιωμάτων των ζώων, όποιος ενστερνίζεται την οικουμενική διακήρυξη των δικαιωμάτων των ζώων, επικυρωμένη από την UNESCO στις 15/10/1978.
«Σύμμαχος» είναι οποίος αναγνωρίζει τον πλούτο και την αξία της διαφορετικότητας, όποιος δεσμεύεται να προάγει την ουσιαστική εκπροσώπηση ανδρών και γυναικών σε κάθε αιρετό και οργανωτικό επίπεδο, αναγνωρίζει τον πλούτο και την αξία της ελευθερίας σεξουαλικού προσανατολισμού και της ιδιαιτερότητας του καθένα, πλήρως πεπεισμένος ότι την αναγκαία προϋπόθεση της ανάπτυξης μίας πλήρους οικολογικής συνείδησης δεν αποτελεί παρά η αξιοποίηση της διαφορετικότητας σε κάθε επίπεδο διεργασιών και αποφάσεων.
«Σύμμαχος» είναι όποιος δεσμεύεται στα πλαίσια του δημοκρατικού φεντεραλισμού και της αρχής της επικουρικότητας.

Κυριακή 24 Μαρτίου 2019

Για ποια Περιφέρεια;



Σύντομη διαδρομή της μετεξέλιξης της σύγχρονης Περιφέρειας από παρασιτική προέκταση της κρατικής διοίκησης σε αυτόνομη διοικητική και πολιτική οντότητα, στο δρόμο της υιοθέτησης των πολιτικών της αειφορίας και της Οικολογικής Μετάβασης

του Γιώργου Δημητρίου
Dr. Αρχιτέκτονα
Μέλους της Ομάδας Οικολογικού Ακτιβισμού
«Πράσινοι Γρύλοι» *
Έπρεπε να περάσουν αρκετοί αιώνες, μετά την πρώτη λειτουργική διάρθρωση του χώρου σε Περιφέρειες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, για να κατακτήσει η προβληματική αυτού του τύπου μια θέση στην ατζέντα του πολιτικού διαλόγου. Μολονότι η έννοια της Περιφέρειας απαριθμεί αναφορές σε κείμενα και πραγματείες από το τέλος του μεσαίωνα, οι σχετικές προσεγγίσεις στάθηκαν φιλολογικού τύπου, με τη μορφή αφήγησης της πολυδιάστατης πραγματικότητας του χώρου σε συνεχή ροή, βάσει ιστορικών και γεωγραφικών χαρακτηριστικών. Ο διάλογος γύρω από τον ορισμό της, ως επί το πλείστον στο πεδίο της γεωγραφίας, εκκινεί μεταξύ του δεύτερου ήμισυ του 19ουαιώνα και το τέλος του μεσοπολέμου και αρχίζει να προσλαμβάνει πολιτικά χαρακτηριστικά και τη πολιτική και θεσμική μορφή του – έτσι όπως τον γνωρίζουμε σήμερα – μετά το τέλος του τελευταίου πολέμου.

Πάρα το γεγονός ότι αντιμετωπίστηκε από πολλές πλευρές και πολλαπλές οπτικές γωνίες, η έννοια της Περιφέρειας δεν κατόρθωσε να αποτυπωθεί σε μία «περιφερειακή» διάρθρωση ώριμης ανάγνωσης του χώρου, έως τις αρχές της δεκαετίες του ’70 του 20ου αιώνα, καθόσον «είχε αντιμετωπιστεί συστηματικά στο πεδίο της ταύτισης της χωρικής ταυτότητας με την διάσταση του ενιαίου – και αδιαίρετου – κράτους-έθνους». ». Με την κλίμακα του κράτους-έθνους να επισκιάζει τις τοπικές πραγματικότητες και τις χωρικές αναπαραστάσεις από μέρους των «ειδικών», παρεμποδίστηκε για δεκαετίες η μετεξέλιξη της κρατικής δομής στην κατεύθυνση της περιφεριακότητας, η ουσιαστική ανάδειξη των αρετών της - ως ad hoc σύνθεση χωρικών, κοινωνικών, οικονομικών, πολιτισμικών και περιβαλλοντικών χαρακτήρων - και, επακόλουθα, η πρωταρχική ανάγκη πολιτικήςαυτονομίας της τοπικότητας.


Μεταξύ συγκεντρωτικών οπτικών - υπέρ της κράτους - και προσεγγίσεων αυτονομιστικού τύπου, η έννοια της Περιφέρειαςμετασχηματίζεται γοργά από τα μέσα τις αρχές της δεκαετίας του ’70 για να αναδείξει την περιφερειακή διάρθρωση του χώρου ως πόλο μαγνητισμού ενεργειών και δημιουργίας δυναμικών πεδίων. Αρχίζει να αποκτά τα χαρακτηριστικά «ιδέας που δεν βασίζεται πια σε περιβαλλοντικές ανομοιότητες, βάσει της όποιας οικονομικής ή πολιτισμικής συνοχής, αλλά στις σχέσεις που δημιουργούν τους οικιστικούς ιστούς, με λίγα λόγια σε ένα σύστημα οικιστικών κόμβων σε διάδραση μέσω συνεχών ροών, που διαχειρίζεται χωρικές, κοινωνικές, οικονομικές, πολιτισμικές και περιβαλλοντικές προβληματικές που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το κέντρο». Είναι η περίοδος που η έννοια της Περιφέρειας αρχίζει να προβάλλεται σε σειρά συνολικών σχεδίων, συνταγματικού χαρακτήρα, με στόχο την μεταρρύθμιση του κράτους στο πεδίο της περιφεριακότητας, ως «βάσης της κρατικής δομής και χωρικής αποτύπωσης του συλλογικού συμφέροντος… προϊόντος του ανθρώπινου αποτυπώματος στο φυσικό περιβάλλον και χώρος που προκύπτει από την οργανική διάδραση φυσικών περιοχών, με στόχο την προαγωγή ζωντανών οικονομικών, κοινωνικών, πολιτισμικών και πολιτικών σχέσεων».


Η έννοια της Περιφέρειας εκφεύγει πλέον της κουλτούρας της ομοιομορφίας και προσλαμβάνει τις διαστάσεις της τοπικής ταυτότητας και διαφορετικότητας, της τοπικής ιδιομορφίας και της διαφοροποίησης κέντρου-περιφέρειας, της πολυχρωμίας των οικονομικών, κοινωνικώνκαι περιβαλλοντικών διαφοροποιήσεωνκαι της πολύμορφης και πολυκεντρικής δομής της σχέσης κέντρου-περιφέρειας-περιφερειών, βάσει των αρχών της επικουρικότηταςκαι της αυτό-βιωσιμότητας. Παράλληλα, στο περιθώριο του θεσμικού και δημόσιου διαλόγου, αναπτύσσεται η προβληματική του περιφερισμού, πολιτική οπτική, τάση και κίνημα, που ανάγει τις ρίζες του στις προσεγγίσεις περί φεντεραλισμούομοσπονδισμού του δεύτερου ήμισυ του 19ου αιώνα και αιτεί την πολιτική και νομοθετική αυτονομία της Περιφέρειας, ως καλύτερο δυνατό τρόπο ανταπόκρισης στις πραγματικές ανάγκες των οικονομικών, κοινωνικών και περιβαλλοντικών ιδιαιτεροτήτων της τοπικότητας, στο πλαίσιο μιας δημοκρατικότερης και καλύτερα διαρθρωμένης κρατικής δομής.

Με την είσοδο στον 21ο αιώνα οι έννοιες της Περιφέρειας και της περιφερειακότητας προβάλλονται στο επίκεντρο μιας γιγαντιαίας διαδικασίας συνειδητοποίησης του ρόλου τους από μέρους της πολιτικής και του αισθήματος περιφερειακής ταυτότητας του πολίτη. Το κράτος παύει να αποτελεί το «κράτος-φύλακα» για να μετασχηματιστεί σε «λειτουργικό κράτος» και, μέσω της αρχής της επικουρικότητας, «από περιέχον όλες τις άλλες λειτουργίες του σε μία από αυτές τις λειτουργίες». Η ελευθερία προγραμματισμού των πολιτικών της κάθε περιφέρειας από μέρους της ίδιας της περιφέρειας, η δικαιοδοσία νομοθεσίας και η οικονομική αυτονομία – εσόδων και εξόδων – έτσι ώστε η οικονομία να αντιστοιχεί στην διαφορετικότητα της φύσης και του ιδιαίτερου χαρακτήρα τους, αποτέλεσαν την κορωνίδα και την καταληκτική «κατάκτηση» μίας μακράς διαδικασίας πολιτικού διαλόγου, μεταξύ κεντρωτισμού, αποκέντρωσηςκαι αυτονομισμού, που ανέδειξε το συγκεντρωτικό κρατικό μοντέλο ως παρωχημένο και ανέδειξε το μέλλον στην αναδιατύπωση του πολυεπίπεδου πολυκεντρισμού του κράτους βάσει των ιδιαιτεροτήτων της τοπικότητας.

Η νέα αρχιτεκτονική της περιφερειακότητας- χάριν και της συνεισφοράς των προσεγγίσεων του περιφερισμού, του τοπικισμούκαι, επακόλουθα, της βαθιάς αντι-παγκοσμιοποίησης- αρχίζει να κλείνει οριστικά τον «κύκλο» του Μπάρυ Κόμονερ, «τον κύκλο των κύκλων της φύσης εντός των ορίων της κοινότητας». Η φύση της νέας αρχιτεκτονικής της Περιφέρειας την οδηγεί, αναπόφευκτα, στο πεδίο των επιλογών της αειφορίαςκαι της βιωσιμότητας, των πολιτικών της κλίμακας, της εγγύτητας, της επάρκειας και της αποδοτικότηταςκαι, ως εκ τούτου, στην κατεύθυνση της Οικολογικής Μετάβασης και ενός οικολογικά «ολοκληρωμένου» μοντέλου τοπικής αυτοδιοίκησης, αυτόνομου και «οικονομικού», αλληλέγγυου, συμμετοχικού, και εν δυνάμει αυτό-βιώσιμου. «Οι απαιτήσεις μιας ανάπτυξης που δεν θα υπονομεύει τις περιβαλλοντικές ισορροπίες επιβάλλουν την άσκηση των πολιτικών στην κλίμακα των Περιφερειών, ως πεδίων δυνατής ταύτισης οικοσυστημάτων και κοινοτήτων, και όχι στην «τεχνητή» κλίμακα των κρατών-εθνών», σημειώνει σημαντικός θεωρητικός της «Αυτονομίας ως οικολογικής ανάγκης».

Η βαθιά συνειδητοποίηση της ταχείας περιβαλλοντικής υποβάθμισης από τα μέσα της δεκαετίας του ’60, ο πυκνός και γόνιμος διάλογος που επακολούθησε, η επακόλουθη ανάδειξη του πολύπλευρου οικολογικού ζητήματος, ως θεμελιώδους προβλήματος της ανθρωπότητας και προϊόντος ενός παρωχημένου μοντέλου οικονομικών, κοινωνικών και περιβαλλοντικών πολιτικών - παραγωγής και κατανάλωσης, διαβίωσης και οργάνωσης της κοινωνίας – όπως και η απορρέουσα ανάγκη αλλαγής πολιτισμικού παραδείγματος, προβλήθηκαν άμεσα στην κλίμακα της τοπικότητας, του Δήμου και της Περιφέρειας, με λίγα λόγια στο επίπεδο όπου γίνονται άμεσα αισθητές και είναι ανθρωπολογικά διαχειρίσιμες. Το «Σκέψου παγκόσμια, δράσε τοπικά» αποτέλεσε, όχι τυχαία, το σύνθημα και το μότο του νέου παραδείγματος. Η τριπλή, οικονομική, κοινωνική αι περιβαλλοντική κρίση, που θα προκύψει κοντά στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, θα βρει την πλειοψηφία των Περιφερειώντης δυτικής Ευρώπης σχεδόν «θωρακισμένες», ήδη στον δρόμο της Οικολογικής Μετάβασης.

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2019

Ο «κοινωνικός μισθός», μέσω της Κοινωνικής Οικονομίας, στην Αττική



του Βαγγέλη Σπινθάκη
Μέλους της Ομάδας Οικολογικού Ακτιβισμού
"Πράσινοι Γρύλοι"
Η κοινωνική οικονομία είναι το μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα για όσους θέλουμε να την εντάξουμε στο πρόγραμμά μας, στους θεσμούς και στις εφαρμογές τους. Απαιτούνται όμως συγκεκριμένες περιφερειακές πολιτικές για την κοινωνική οικονομία, χρειάζονται πρόσθετα εργαλεία, πρακτικές και πρόσθετες λύσεις. Δεν ανεχόμαστε πλέον την απάθεια, την οκνηρία την ολιγωρία και την εμμονή στις παλιές μορφές είτε της κρατικής είτε της ιδιωτικής οικονομίας που υποστηρίζουν οι άλλες περιφερειακές παρατάξεις.

Έχουμε διαπιστώσει ότι μια σειρά από επιχειρηματικές πρωτοβουλίες κοινωνικής οικονομίας μπορούν να προσφέρουν στους πολίτες ποιοτικότερες και φθηνότερες υπηρεσίες σε σχέση με το κράτος και την αγορά. Προνομιακοί τομείς κοινωνικής επιχειρηματικότητας στην Αττική είναι η ενέργεια, το περιβάλλον, ο πολιτισμός, η αγροδιατροφή, η κοινωνική φροντίδα.

Θέλουμε λοιπόν να προσθέσουμε υλικούς και οικονομικούς πόρους και υπηρεσίεςσε τομείς που η Περιφέρεια μπορεί να προσφέρει. Θέλουμε με αυτό τον τρόπο να ενισχύσουμε τον «κοινωνικό μισθό» των πολιτών σε εποχές μείωσης των εισοδημάτων. Θέλουμε να μοχλεύσουμε ανενεργούς υλικούς πόρους, σε εκτάσεις, κτίρια, υποδομές, αγρούς, που ούτε το ευρύτερο κράτος ούτε οι ιδιωτικές επιχειρήσεις μπορούν να αξιοποιήσουν. Επιδιώκουμε να δώσουμε κίνητρα για την επιχειρηματικότητα των συνεργαζόμενων πολιτών.


Οι προνομιακό τομείς κοινωνικής επιχειρηματικότητας στην Αττική είναι ενδεικτικά οι εξής:
1. Οι ενεργειακές κοινότητες μπορούν να μειώσουν δραστικά έως και κατά 90% το κόστος της ενέργειας, σε κάθε τοπική κοινότητα, επιχείρηση και νοικοκυριό, μέσω της αξιοποίησης των νέων τεχνολογιών των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας,.
2. Η πράσινη επιχειρηματικότητα μπορεί να προστατέψει και να αξιοποιήσει το φυσικό περιβάλλονως αειφορικό πόρο μέσα από κοινωνικά συνεργατικά εγχειρήματα με στόχο την ποιότητα ζωής.
3. Η πολιτιστική επιχειρηματικότητα των πολιτών μπορεί να δημιουργήσει και να λειτουργήσει θεματικά και πολιτιστικά πάρκα αναψυχής και ψυχαγωγίας για να συμβάλλει στη πολιτιστική και την κοινωνική παιδεία.
4. Η κοινωνική επιχειρηματικότητα μπορεί να αναβαθμίσει την προληπτική υγεία και την κοινωνική μέριμνα προς τις ευάλωτες ομάδες των πολιτών με κοινωνικές επιχειρήσεις που θα συνεργάζονται με την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
5. Στην αγροδιατροφή πρέπει και μπορούν να ενισχυθούν τα δίκτυα παραγωγών – καταναλωτών και η σύνδεση των αγροτικών με τις αστικές κοινότητες, με στόχο την τοπική αυτάρκεια και την ποιότητα σε προϊόντα διατροφής και εργαλείο την κοινωνικά υποστηριζόμενη γεωργία.


Τα τελευταία χρόνια εξ’αιτίας του αυτοματισμού, της τεχνολογίας και περικοπών των θέσεων εργασίας στο κράτος και στην αγορά, η αύξηση του «κοινωνικού μισθού» μέσω της κοινωνικής οικονομίας είναι η μόνη ρεαλιστική λύση σε εποχές φθίνουσας ζήτησης της μισθωτής εργασίας. Κάθε αυτοδιοικητική αρχή σε μια σύγχρονη κοινωνία έχει το δικό της μερίδιο ευθύνης στην ενίσχυση του κοινωνικού μισθού, σε αγαθά και υπηρεσίες. Οι πολίτες έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται αυτή την ευθύνη τόσο για τις ανύπαρκτες ως τώρα πολιτικές, όσο και για τους πόρους που ως τώρα λιμνάζουν ή απλώς εκτρέπονται σε άλλους τομείς, σε αντίθεση με τις ευρωπαϊκές πολιτικές. Δεν υπάρχει πλέον χρόνος. Πρέπει να τρέξουμε…

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2019

Η ηθική της πολιτικής μας...


Το τέλος της τετραετίας και της παρούσας διακυβέρνησης βρίσκει οριστικά χαμένη κάθε «ΕΛΠΙΔΑ» δημιουργίας μιας άλλης κοινωνίας και μιας άλλης σχέσης της με την οικονομία και το φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον, σε θέση να δημιουργήσει την πολυπόθητη αειφορία, με λίγα λόγια μια διάχυτη βιώσιμη ευημερία – μέσω της ισορροπίας μεταξύ κοινωνίας, οικονομίας και περιβάλλοντος - μακρόχρονης οπτικής.

του Γιώργου Δημητρίου
Dr. Αρχιτέκτονα
Μέλους της Ομάδας Οικολογικού Ακτιβισμού
«Πράσινοι Γρύλοι» *
Βασική αιτία η διαχρονική βαθιά κρίση αντιπροσώπευσης – ή η καταστροφική έλλειψη αντιστοιχίας μεταξύ των κοινωνικών και περιβαλλοντικών δυναμικών του χώρου και της θεσμικής τους εκπροσώπησης - που οδήγησε πρώτα στο σημερινό εκμηδενισμό κάθε οράματος και έπειτα στην υποκατάσταση της απαραίτητης αειφόρου ανασυγκρότησης της πτωχυμένης πλέον χώρας με μια «τυφλή», φτηνή και καταστροφική, εκποίηση του φυσικού και πολιτισμικού πλούτου, με ανεπανόρθωτες συνέπειες για τις μελλοντικές γενιές. Από τον προγραμματισμό των εξορύξεων υδρογονανθράκωνσε όλη τη χώρα και την αδειοδότηση γιγαντιαίων ξενοδοχειακών μονάδων σε δάση, αιγιαλούς και τοπία ιδιαίτερου κάλλους, έως την άκριτη εγκατάσταση αιολικών«όπου φυσάει ο άνεμος», τη παράταση της χρήσης επικίνδυνων ζιζανιοκτόνων και την βίαιη καταπάτηση των δικαιωμάτων των ζώων, στην προσπάθεια ενίσχυσης της εντατικής ζωοτεχνίας, η εγχώρια πολιτική απέδειξε πλέον ξεκάθαρα την ολική της αποξένωση από κάθε ιδέα αειφορίας, από την κοινωνία, τις ανάγκες της και τους προβληματισμούς της και, εν τέλει, από την αναμφισβήτητη υποχρέωση να υπηρετεί το αναφαίρετο δικαίωμα της κοινωνίας σε ένα αειφόρο μέλλον.

Κρίση αντιπροσώπευσης και εξαΰλωση οράματος και πολιτικής, στα μέτρα της κοινωνίας, της οικονομίας και του περιβάλλοντος, ανθίσανε και ανθούν στο πλαίσιο ενός παρωχημένου, συγκεντρωτικού, μοντέλου διοίκησης, σφιχταγκαλιαμένου από την κομματοκρατία. Ενός μοντέλου μοναδικού στη σύγχρονη Ευρώπη των Περιφερειών, που κρατά την κοινωνία μακριά από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων και ακόμα πιο μακριά από την τοπικότητα. Από εκεί που η κοινότηταταυτίζεται με τα οικοσυστήματα και οι πολιτικές επιλογές γίνονται άμεσα αισθητές και ανθρωπολογικά διαχειρίσιμες και από εκεί που εκκινούν οι πολιτικές της αειφορίαςκαι της «Οικολογικής Μετάβασης» σε μία κοινωνία της βιώσιμης ευημερίας :
- της συμμετοχικής δημοκρατίας και της δημοκρατίας του διαδικτύου,
- της κυκλικής οικονομίας και της βιώσιμης ενεργειακής πολιτικής,
- της προστασίας και ανάδειξης του φυσικού κεφαλαίου,
- της αγρο-οικολογίας,
- της διαχείρισης των υδατικών πόρων,
-της οικο-κίνησης,
- της συνειδητοποίησης της αξίας του εδάφους και της αναγέννησης των οικιστικών συνόλων,
- της οικολογικής ποιότητας προϊόντων και υπηρεσιών,
- των περιβαλλοντικών ελέγχων,
- των οικολογικών δικτύων,
- της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής,
- της ουσιαστικής προστασίας των δικαιωμάτων των ζώων,
- της πραγματικής οικονομίας, κυκλικής, κοινωνικής και συνδεδεμένης με τις χωρικές και τοπικές ρίζες του παραγωγικού συστήματος, της μεταστροφής του τρόπου παραγωγής και κατανάλωσης και της μικρής παραγωγικής αλυσίδας, οριοθετούμενης στο πεδίο των κοινωνικών και περιβαλλοντικών απαιτήσεων και αναγκών και,
- της διάχυσης των πολιτικών της «Οικολογικής Μετάβασης» σε όλους τους τομείς και όλα τα επίπεδα της πολιτικής της διακυβέρνησης.

Η επανάκαμψη στο όραμα και το άνοιγμα στην πολιτική της αειφορίας δεν μπορούν παρά να εκκινήσουν από την τοπικότητα και ειδικότερα από την Περιφέρεια. Από την Περιφέρεια, που χαρακτηρίζεται πλέον ως «πολιτικός πρωταγωνιστής» και «πρωταγωνιστής πολιτικών», ως ο ενεργός πρωταγωνιστής στην αναδιατύπωση του πολυεπίπεδου πολυκεντρισμού του κράτους, βάσει των ιδιαιτεροτήτων της τοπικότητας και ως ο κύριος παράγοντας ανάθεσης της διάρθρωσης των πολιτικών της βιώσιμης ευημερίας«Οι Περιφέρειες είναι οι βασικοί συντελεστές της βιώσιμης ευημερίας», καταλήγει η Διακήρυξη της Συνδιάσκεψης του Γκέτεμποργκτου 1977. Από την Περιφέρεια και από την Περιφέρεια Αττικής ξεκινά αναπόφευκτα και ο δικός μας αγώνας, η δική μας ασυμβίβαστη πολιτική παρέμβαση της «Οικολογικής Συμμαχίας»:
- για την ριζική αναδιατύπωση και αναδιάρθρωση των πολιτικών της Περιφέρειας στην κατεύθυνση της διαμόρφωσης ενός οικολογικά «ολοκληρωμένου» μοντέλου Περιφερειακής Ενότητας - αυτόνομης, «οικονομικής», αλληλέγγυας, συμμετοχικήςκαι αυτό-βιώσιμης - ως αναγκαία προϋπόθεση της «Οικολογικής Μετάβασης» σε μία κοινωνία ουσιαστικής βιώσιμης ευημερίας,
- για την προοδευτική αναδιατύπωση της αρχιτεκτονικής της Περιφέρειας στο πεδίο της επιβαλλόμενης πλέον πολιτικής και λειτουργικής αυτονομίας, για την βέλτιστη ανταπόκριση στις απαιτήσεις της «Οικολογικής Μετάβασης» και των οικονομικών, κοινωνικών και περιβαλλοντικών ιδιαιτεροτήτων της τοπικότητας, στο πλαίσιο μιας δημοκρατικότερης και καλύτερα διαρθρωμένης κρατικής δομής.

Η Ομάδα Οικολογικού Ακτιβισμού «Πράσινοι Γρύλοι» στηρίζει την Οικολογική Συμμαχία για την Περιφέρεια Αττικής - contact@oikologiki.symmaxia@gmail.gr