Την εποχή της πολυσυζητημένης αντιμετώπισης του οικολογικού ζητήματος και της επακόλουθης αναζήτησης ενός άλλου πολιτιστικού παραδείγματος, ως αναγκαίων συνθηκών για την επανόρθωση των διαρρηγμένων οικοσυστημικών ισορροπιών που απαιτεί η προστασία του πλανήτη, παρωχημένες πολιτικές επαναφέρουν στο προσκήνιο πρακτικές άλλων εποχών, που αναπτύσσονται στο περιθώριο ενός επικίνδυνου, εκλεκτικού και βλαπτικού ανθρωποκεντρισμού
Μολονότι τείνει να μετεξελιχθεί από πρακτική περιθωρίου σε διαδεδομένη μόδα, η ιερακοθηρία - κυνήγι με γεράκι ή άλλα αρπακτικά, όπως ο αετός, ο μπούφος κ.λπ. – χαρακτηρίζεται επιστημονικά ως παρωχημένη και αντι-εκπαιδευτική πρακτική. Πέρα από το κυνήγι με χρήση αρπακτικών, συμπεριλαμβάνει την εκτροφή τους σε αιχμαλωσία ενώ «κοσμεί» τον αντι-οικολογικό της κύκλο με επιδείξεις ή και παραστάσεις των αιχμάλωτων ζώων, οι οποίες παρουσιάζονται και ως «εκπαιδευτικές» ή και «διδακτικές».
Η ιερακοθηρία αποτελεί αφύσικη όσο και βλαπτική πρακτική τόσο και για τα ίδια τα χρησιμοποιούμενα αρπακτικά όσο και για τη φύση.
- Τα αρπακτικά που χρησιμοποιούνται εκτρέφονται από μικρά για αυτό τον σκοπό o πληθυσμός τους ανανεώνεται πολύ συχνά με αρπαγή νεοσσών από την άγρια φύση, με ανυπολόγιστες επιπτώσεις για τους πληθυσμούς τους.
- Tο αρπακτικό δεν γνωρίζει φυσικά τους νόμους και, έτσι, μπορεί να θηρεύσει ακόμα και προστατευόμενα είδη με σοβαρές επιπτώσεις στην βιοποικιλότητα και το οικοσύστημα.
- Δίπλα στη «νόμιμη» εκτροφή των αρπακτικών, ευνοείται η ανάπτυξη μιας «μαύρης αγοράς» που τροφοδοτείται από τη λαθροθηρία και την αρπαγή και παράνομη διακίνηση σπάνιων ειδών.
Από την σκοπιά του δήθεν «εκπαιδευτικού» ή και «διδακτικού» χαρακτήρα των επιδείξεων ή και παραστάσεων με χρήση αρπακτικών, τα λόγια εξαντλούνται μπροστά στην ογκώδη επιστημονική τεκμηρίωση και στη σοφή προνοητικότητα του νόμου. Οι παραστάσεις, οι επιδείξεις και η χρήση ζώων που έχουν αιχμαλωτιστεί και «υποταχθεί», ώστε να αποκτήσουν τεχνηέντως μια άλλη, αλλοιωμένη, συμπεριφορά ως προς την φυσική τους, αποτελούν απεχθείς αντι-ηθολογικές πρακτικές που έχουν καταδικαστεί σε πολλαπλά θεσμικά επίπεδα, συμπεριλαμβανομένου και του ΟΗΕ. Η αιχμαλωσία συνιστά μορφή βίας και παραβίασης της φυσικής και διανοητικής ακεραιότητας των ζώων και οι παραστάσεις με τη χρήση τους σκανδαλώδεις μορφές διαστροφής. Αποτελούν όχημα διαπαιδαγώγησης στον μη σεβασμό στα έμβια, οδηγούν στην μη συνειδητοποίηση των μηνυμάτων βάσανου και εμποδίζουν την ανάπτυξη της ενσυναίσθησης καθόσον προκαλούν μία ανάρμοστη, χαρωπή και διασκεδαστική αντίδραση στο βάσανο, στη τιμωρία, στο πόνο και στην αδικία. Τίποτα απ’ ότι επιδεικνύεται σε αυτά τα ζώα δεν έχει το οτιδήποτε από την πραγματική τους φύση. Η φύση των ζώων μπορεί να εκτιμηθεί μόνο μέσω ντοκιμαντέρ γυρισμένων στο φυσικό τους περιβάλλον ή και μέσω της επιτόπιας παρατήρησης στο πλαίσιο της εκτέλεσης των λειτουργιών τους για επιβίωση.
Κάθε αναφορά στα γνωστά, περί ιστορικότητας, παράδοσης, ή και περί «παγκόσμιας κληρονομιάς» σχετικά με την δήθεν αξία της ιερακοθηρίας και του κόσμου της, δεν έχει σήμερα κανένα απολύτως νόημα. Η σχέση ανθρώπου και περιβάλλοντος προβάλλεται πλέον στην σφαίρα της επείγουσας αντιμετώπισης του οικολογικού ζητήματος, της οικολογικής μετάβασης και της αλλαγής πολιτισμικού παραδείγματος, ως αναγκαίες συνθήκες επανόρθωσης των διαρρηγμένων οικοσυστημικών ισορροπιών και, κατά συνέπεια, της επιβίωσης του πλανήτη. Από αυτή την άποψη, η διατήρηση και η προστασία της βιοποικιλότητας και, επακόλουθα, η προστασία των δικαιωμάτων των ζώων, αποκτούν μία άλλη, θεμελιώδη, σημασία που βλέπει την ιερακοθηρία - και τα περί αυτής - μόνο ως «παγκόσμια κληρονομιά» μουσειακής αξίας.
