Την εποχή της πολυσυζητημένης αντιμετώπισης του οικολογικού ζητήματος και της επακόλουθης αναζήτησης ενός άλλου πολιτιστικού παραδείγματος, ως αναγκαίων συνθηκών για την επανόρθωση των διαρρηγμένων οικοσυστημικών ισορροπιών που απαιτεί η προστασία του πλανήτη, παρωχημένες πολιτικές επαναφέρουν στο προσκήνιο πρακτικές άλλων εποχών, που αναπτύσσονται στο περιθώριο ενός επικίνδυνου, εκλεκτικού και βλαπτικού ανθρωποκεντρισμού
Μολονότι τείνει να μετεξελιχθεί από πρακτική περιθωρίου σε διαδεδομένη μόδα, η ιερακοθηρία - κυνήγι με γεράκι ή άλλα αρπακτικά, όπως ο αετός, ο μπούφος κ.λπ. – χαρακτηρίζεται επιστημονικά ως παρωχημένη και αντι-εκπαιδευτική πρακτική. Πέρα από το κυνήγι με χρήση αρπακτικών, συμπεριλαμβάνει την εκτροφή τους σε αιχμαλωσία ενώ «κοσμεί» τον αντι-οικολογικό της κύκλο με επιδείξεις ή και παραστάσεις των αιχμάλωτων ζώων, οι οποίες παρουσιάζονται και ως «εκπαιδευτικές» ή και «διδακτικές».
Η ιερακοθηρία αποτελεί αφύσικη όσο και βλαπτική πρακτική τόσο και για τα ίδια τα χρησιμοποιούμενα αρπακτικά όσο και για τη φύση.
- Τα αρπακτικά που χρησιμοποιούνται εκτρέφονται από μικρά για αυτό τον σκοπό o πληθυσμός τους ανανεώνεται πολύ συχνά με αρπαγή νεοσσών από την άγρια φύση, με ανυπολόγιστες επιπτώσεις για τους πληθυσμούς τους.
- Tο αρπακτικό δεν γνωρίζει φυσικά τους νόμους και, έτσι, μπορεί να θηρεύσει ακόμα και προστατευόμενα είδη με σοβαρές επιπτώσεις στην βιοποικιλότητα και το οικοσύστημα.
- Δίπλα στη «νόμιμη» εκτροφή των αρπακτικών, ευνοείται η ανάπτυξη μιας «μαύρης αγοράς» που τροφοδοτείται από τη λαθροθηρία και την αρπαγή και παράνομη διακίνηση σπάνιων ειδών.
Από την σκοπιά του δήθεν «εκπαιδευτικού» ή και «διδακτικού» χαρακτήρα των επιδείξεων ή και παραστάσεων με χρήση αρπακτικών, τα λόγια εξαντλούνται μπροστά στην ογκώδη επιστημονική τεκμηρίωση και στη σοφή προνοητικότητα του νόμου. Οι παραστάσεις, οι επιδείξεις και η χρήση ζώων που έχουν αιχμαλωτιστεί και «υποταχθεί», ώστε να αποκτήσουν τεχνηέντως μια άλλη, αλλοιωμένη, συμπεριφορά ως προς την φυσική τους, αποτελούν απεχθείς αντι-ηθολογικές πρακτικές που έχουν καταδικαστεί σε πολλαπλά θεσμικά επίπεδα, συμπεριλαμβανομένου και του ΟΗΕ. Η αιχμαλωσία συνιστά μορφή βίας και παραβίασης της φυσικής και διανοητικής ακεραιότητας των ζώων και οι παραστάσεις με τη χρήση τους σκανδαλώδεις μορφές διαστροφής. Αποτελούν όχημα διαπαιδαγώγησης στον μη σεβασμό στα έμβια, οδηγούν στην μη συνειδητοποίηση των μηνυμάτων βάσανου και εμποδίζουν την ανάπτυξη της ενσυναίσθησης καθόσον προκαλούν μία ανάρμοστη, χαρωπή και διασκεδαστική αντίδραση στο βάσανο, στη τιμωρία, στο πόνο και στην αδικία. Τίποτα απ’ ότι επιδεικνύεται σε αυτά τα ζώα δεν έχει το οτιδήποτε από την πραγματική τους φύση. Η φύση των ζώων μπορεί να εκτιμηθεί μόνο μέσω ντοκιμαντέρ γυρισμένων στο φυσικό τους περιβάλλον ή και μέσω της επιτόπιας παρατήρησης στο πλαίσιο της εκτέλεσης των λειτουργιών τους για επιβίωση.
Κάθε αναφορά στα γνωστά, περί ιστορικότητας, παράδοσης, ή και περί «παγκόσμιας κληρονομιάς» σχετικά με την δήθεν αξία της ιερακοθηρίας και του κόσμου της, δεν έχει σήμερα κανένα απολύτως νόημα. Η σχέση ανθρώπου και περιβάλλοντος προβάλλεται πλέον στην σφαίρα της επείγουσας αντιμετώπισης του οικολογικού ζητήματος, της οικολογικής μετάβασης και της αλλαγής πολιτισμικού παραδείγματος, ως αναγκαίες συνθήκες επανόρθωσης των διαρρηγμένων οικοσυστημικών ισορροπιών και, κατά συνέπεια, της επιβίωσης του πλανήτη. Από αυτή την άποψη, η διατήρηση και η προστασία της βιοποικιλότητας και, επακόλουθα, η προστασία των δικαιωμάτων των ζώων, αποκτούν μία άλλη, θεμελιώδη, σημασία που βλέπει την ιερακοθηρία - και τα περί αυτής - μόνο ως «παγκόσμια κληρονομιά» μουσειακής αξίας.
1. Η «προμήθεια» των αρπακτικών
Χάρη στη τεχνολογία, η διαδικασία παραγωγής και εκτροφής αρπακτικών σε αιχμαλωσία έχει κάνει σημαντικά βήματα. Μέσω των εργαλείων κυτταρικής ανάλυσης και εμβρυικής ανάπτυξης, η αναπαραγωγή τους σημειώνει σημαντική επιτυχία. Η αυξανόμενη ηθολογική γνώση των αρπακτικών σε όλο τον κύκλο ζωής τους και η σύγχρονη τεχνική του «imprinting», συνέβαλαν σημαντικά στη τεχνική γονιμοποίηση η οποία επέτρεψε την αναπαραγωγή σε αιχμαλωσία των ενδοειδικών επιθετικών ειδών. Λίγα ζευγάρια αναπαραγωγής παράγουν, έτσι, πολλά γόνιμα αυγά.
Παράλληλα, η σχετικά εύκολη αναπαραγωγή και αυξανόμενη ζήτηση αρπακτικών δημιούργησε μία διάχυτη «μαύρη αγορά». Πολύ συχνά, οι αρχές των χωρών που επιτρέπουν την ιερακοθηρία ανακαλύπτουν σε παραστάσεις και επιδείξεις δείγματα αρπακτικών τα οποία έχουν συλληφθεί και κατέχονται παράνομα. Η τιμή ενός αρπακτικού αυτής της κατηγορίας ανέρχεται σε αρκετές χιλιάδες ευρώ. Πρόκειται για μία ιδιαίτερα κερδοφόρα «επιχείρηση» που αποδίδει όπως το εμπόριο ναρκωτικών όταν οι κυρώσεις είναι παρόμοιες με εκείνες μιας παράβασης για απαγόρευση στάθμευσης. Η «μαύρη αγορά» τροφοδοτείται και από την διασυνοριακή τους διακίνηση, με τα ενήλικα πουλιά να μεταφέρονται στο εσωτερικό μικρών σωλήνων με ραμμένα μάτια.
2. Οι αριθμοί
Σύμφωνα με την γερμανική «Επιτροπή κατά της θανάτωσης πτηνών» - eV Bonn, μόνο στην Γερμανία επιβιώνουν σε αιχμαλωσία γύρω στις 80.000 μεταξύ γερακιών, αετών και μπούφων. Τα πουλιά περνούν την ζωή τους αλυσοδεμένα είτε ως «status symbol» του κατόχου τους είτε ως αντικείμενα παραστάσεων και επιδείξεων.
Με χρήση διαφόρων υποειδών αρπακτικών - όπως o πετρίτης - και διασταυρώσεων στο πλαίσιο των προγραμμάτων αναπαραγωγής γερακιών στα ευρωπαϊκά εκτροφεία, οδηγηθήκαμε στη σταδιακή γενετική τροποποίηση των αυτόχθονων πληθυσμών με επακόλουθα σοβαρά προβλήματα στο πεδίο της βιοποικιλότητας και της φυσιολογικής πορείας της φύσης.
3. Η ιερακοθηρία ανά τον κόσμο
Από τα 208 κράτη του κόσμου και τα 193 του ΟΗΕ, μόνο σε 60 περίπου χώρες ασκείται η ιερακοθηρία και, ως επί το πλείστον, σε χώρες που χαράσσουν τη παραδοσιακή διαδρομή μετανάστευσης των ιερακοειδών, από την βορειοανατολική Ασία και τη βόρεια Ευρώπη, έως τη Μέση Ανατολή, τη Κασπία Θάλασσα και τη Βόρεια Αφρική, μέσω της Μεσογείου και από τη Βόρεια έως τη Κεντρική και τη Νότια Αμερική. Μεταξύ άλλων :
- Η ιερακοθηρία απαγορεύεται στη Σουηδία, στην Εσθονία και στη Φιλανδία μαζί με την εκτροφή και τη κατοχή γερακιών όπως και την οργάνωση «διδακτικών» επιδείξεων και παραστάσεων με χρήση τους.
- Στη Νορβηγία και στη Δανία επιτρέπεται μόνο η κατοχή γερακιών. Απαγορεύεται η ιερακοθηρία.
- Στην Ιταλία η ιερακοθηρία απαγορεύεται σε ορισμένες Περιφέρειες σύμφωνα με την εκάστοτε περιφερειακή νομοθεσία.
- Στις Η.Π.Α. απαγορεύεται σε ορισμένες Πολιτείες, όπως το Κονέκτικατ, το Ντελαγουέρ, η Χαβάι και η Δυτική Βιργινία.
- Η ιερακοθηρία και η κατοχή γερακιών απαγορεύονται στην Αυστραλία και στη Νέα Ζηλανδία.
- Η ιερακοθηρία απαγορεύεται και σε διάφορα άλλα κράτη ανά τον κόσμο, όπως το Ιράν, η Ναμίμπια κ.λ.π.
4. Η «εκπαίδευση» - υποταγή
Από κυνηγός σε «γερακάρη» : προυποθέσεις κατοχής και χρήσης αρπακτικών
Στην πλειοψηφία των χωρών στις οποίες επιτρέπεται η ιερακοθηρία, απαραίτητη προϋπόθεση ακόμη και για την χρήση των αρπακτικών για επιδείξεις ή παραστάσεις είναι η κατοχή άδεια κυνηγιού. Επιπλέον, απαιτείται άδεια κατοχής των αρπακτικών που συνοδεύεται με δήλωση του τόπου στον οποίο κρατούνται. Τα αρπακτικά οφείλουν να φέρουν πομπό συχνότητας που επιτρέπει να εντοπίζονται σε περίπτωση που απομακρύνονται εκτός ορατότητας ακόμη και αρκετά χιλιόμετρα.
Η βίαια «εκπαίδευση»- υποταγή
Για να μπορεί να χρησιμοποιηθεί το αρπακτικό για κυνηγετικούς σκοπούς ή και για παραστάσεις ή επιδείξεις, πρέπει να υποταγεί στον άνθρωπο μέσω της πλήρους ακύρωσης της θέλησης του.
1. Μία πρώτη φάση της διαδικασίας υποταγής του – που πλασάρεται ως «εκπαίδευση» – είναι εκείνη του «διατροφικού εκβιασμού». Το αρπακτικό τοποθετείται σε μία μπάρα, δεμένο στο ένα πόδι και εξαναγκάζεται επανειλημμένα και μέχρι εξάντλησης να ανεβεί στο χέρι του γερακάρη. Μόνο όταν ανεβεί δίχως αντίσταση θα του δοθεί τροφή. Η ίδια διαδικασία επαναλαμβάνεται καθημερινά, για εβδομάδες, έως ότου καθίσει εκούσια στο χέρι του γερακάρη γνωρίζοντας ότι θα πάρει τροφή.
2. Σε επόμενες φάσεις της διαδικασίας υποταγής, το αρπακτικό υποχρεώνεται να καθίσει στο χέρι περισσότερων ανθρώπων πλέον του γερακάρη. Η διαδικασία έγκειται στο περίφημο «Wachtragen», ή στην συνεχή και αδιάκοπη μεταφορά του από άτομο σε άτομο, για ημέρες και νύχτες και κάθε φορά σε διαφορετικό περιβάλλον. Σε πλήρη σύγχυση από την επαφή με τους ανθρώπους και τα συνεχή περιβαλλοντικά ερεθίσματα, το αρπακτικό αναγκάζεται να συνεχίσει έως πλήρους εξάντλησης. Η διαδικασία ολοκληρώνεται όταν δεν θα δείξει πλέον κανένα σημάδι φόβου και θα έχει υποταγεί στα παραγγέλματα.
3. Μία άλλη μέθοδος, ιδιαίτερα σκληρή, είναι εκείνη του «θαλάμου νερού». Το αρπακτικό οδηγείται σε ένα δωμάτιο του οποίου το πάτωμα καλύπτεται με νερό, με ύψος το οποίο δεν του επιτρέπει να πατώσει. Το νερό σημαίνει θάνατο για το αυτό καθόσον δεν μπορεί να κολυμπήσει. Το πουλί τρομάζει από τους παρόντες και σπρώχνεται στο νερό. Προσπαθεί απελπισμένα να κρατήσει την αναπνοή του και όταν πια δεν τα καταφέρνει αναγκάζεται να καθίσει στο χέρι του ανθρώπου που του το απλώνει στην επιφάνεια του νερού. Με αυτό τον τρόπο επιβάλλεται στο αρπακτικό ότι η σωτηρία του είναι μονοσήμαντα συνυφασμένη με την επιστροφή στο χέρι του γερακάρη.
5. Φάσεις της «εκπαίδευσης»-υποταγής (σύμφωνα με επίσημο ιστότοπο ιερακοθηρίας)
Τέσσερις είναι η φάσεις της διαδικασίας της «εκπαίδευσης»-υποταγής των αρπακτικών.
α. Το «imprinting». To «imprinting» είναι εκείνη η διαδικασία κατά την οποία το αρπακτικό εξαναγκάζεται να «αποτυπώσει» στη μνήμη του ένα δεδομένο περιβάλλον, από τη γέννηση και για όλη την διάρκεια της ζωής του. Σε πολύ νεαρή ηλικία είναι πολύ πιο εύκολο να «δεθεί» με το όποιο περιβάλλον και, για αυτό, η πρώτη φάση της «εκπαίδευσης» - ή «εξημέρωσης» - μπορεί να παραληφθεί. Η διαδικασία είναι αναστρέψιμη.
β. Ο εθισμός. Ο εθισμός – ή «προσαρμογή», ή «εξοικείωση» - αποτελεί την διαδικασία κατά την οποία το αρπακτικό οδηγείται στην παντελή απουσία αντίδρασης σε ένα ορισμένο ερέθισμα. Εάν προσπαθήσουμε να χαϊδέψουμε ένα αρπακτικό, για παράδειγμα, αυτό θα φοβηθεί και θα προσπαθήσει να μας ραμφίσει. Εάν όμως, συνεχίσουμε, σταθερά και καθημερινά, να προσπαθούμε να το χαϊδέψουμε, το αρπακτικό θα «συνηθίσει» και θα πάψει να αντιδρά. Αυτή η διαδικασία «προσαρμογής» θέτει το αρπακτικό σε συγκεκριμένα ερεθίσματα κατά τρόπο τόσο πιεστικό και συνεχή που στο τέλος σταματά κάθε αντίδραση.
γ. Ο ψυχολογικός καταναγκασμός. Ο ψυχολογικός καταναγκασμός αποτελεί το πλέον ισχυρό εργαλείο του γερακάρη στο πλαίσιο της εκπαίδευσης»-υποταγής του αρπακτικού. Ο ψυχολογικός καταναγκασμός βασίζεται στην αρχή της «επιβράβευσης» και χρησιμοποιεί την μέθοδο των «εξαρτημένων αντανακλαστικών» του Παβλόφ.
Για να το αναγκάσει να καθίσει στο χέρι του, ο γερακάρης τοποθετεί τροφή στην γροθιά του και καλεί το αρπακτικό να την πάρει, πλησιάζοντας την σε αυτό και ίσως αφήνοντας το να πάρει λίγα κομμάτια. Από την στιγμή που το πουλί θα καθίσει για πρώτη φορά στο χέρι του γερακάρη θα συμβούν δύο πράγματα :
- Το αρπακτικό καταλαβαίνει ότι πηδώντας στο χέρι θα φάει.
- Το αρπακτικό καταλαβαίνει ότι για να φάει θα πρέπει να πηδήξει στο χέρι του γερακάρη.
Στη φύση το αρπακτικό θηρεύει μόνο όταν πεινάσει και σκοτώνει για να επιβιώσει. Τα αρπακτικά που προορίζονται για το κυνήγι διατηρούνται μεν ξεκούραστα αλλά με τη κατάλληλη δόση πείνας έτσι ώστε να κυνηγήσουν. Οι γερακάρηδες αρνούνται ότι αφήνουν τα πουλιά τους να λιμοκτονούν αλλά είναι σίγουρο ότι σε καθορισμένες περιόδους δεν τους δίνουν τροφή παρ’ ότι το ζητάει ο μεταβολισμός τους.
δ. Ο έλεγχος της διατροφής. Το βασικό εργαλείο του γερακάρη για να αναγκάσει το αρπακτικό να καθίσει στο χέρι του, να επιστρέψει σε αυτόν όταν το καλεί ή και να επιτεθεί σε ένα θήραμα – πραγματικό ή σε προσομοίωση - είναι η πείνα. Ο γερακάρης χρησιμοποιεί τους φυσιολογικούς – διατροφικούς του κύκλους του αρπακτικού, μεταξύ της στιγμής που είναι χορτάτο και εκείνης που έχει χωνέψει το τελευταίο γεύμα και αναζητά πάλι τροφή, για να το υποχρεώσει στην υποταγή.
Η διαδικασία είναι σταδιακή. Σε μία πρώτη φάση το αρπακτικό εθίζεται να τρώει στο χέρι του γερακάρη, σε μία δεύτερη εθίζεται να πάρει την τροφή με πηδήματα σε μικρή απόσταση στο χέρι του, ενώ στις επόμενες η απόσταση μεγαλώνει σταδιακά έως ότου εθιστεί να παίρνει την τροφή του ακόμη και σε μερικές εκατοντάδες μέτρων.
Η διαχείριση της πείνας του αρπακτικού και η διατήρηση του σε συγκεκριμένο βάρος αποτελούν τη βάση της «εκπαίδευσης»-υποταγής του αρπακτικού, αλλά και τους παράγοντες που μπορούν να υποθηκεύουν την όλη διαδικασία ή να καταστούν αιτία φυγής του την στιγμή της ελεύθερης πτήσης. Το αρπακτικό ζυγίζεται ακόμη και 2 ή και 3 φορές την ημέρα και το βάρος του καταγράφεται στο περίφημο «ημερολόγιο του γερακάρη». Μέσω το ελέγχου του βάρους του, ο γερακάρης προσδιορίζει το «βάρος πτήσης», με λίγα λόγια το βάρος το οποίο πρέπει να έχει έτσι ώστε να αποδίδει στην πτήση και στο κυνήγι και να επιστρέφει όταν του ζητηθεί.
6. Η αιχμαλωσία
Αιχμαλωσία σε κλουβί
Δεν νομίζουμε ότι χρειάζονται εξηγήσεις γύρω από την διαφορά της ζωής σε ένα κλουβί και εκείνης στον άπειρο ουρανό. Τα αρπακτικά σε αιχμαλωσία ζουν όπως ο φυλακισμένος στον οποίο χαρίζεται μία ώρα υπαίθριας «γυμναστικής» δύο φορές την ημέρα, φυσικά, για να παραμείνουν σε φόρμα προς εξυπηρέτηση του «αφεντικού».
Η ζωή στο κλουβί φέρει συχνά τα αρπακτικά να χτυπούν το ένα το άλλο επειδή δεν έχουν τη δυνατότητα να αποφύγουν την επαφή. Συχνά πέφτουν στο έδαφος τα αρσενικά – ως πιο μικρά – χτυπημένα από τα μεγαλύτερα φτερά των θηλυκών. Για την αποφυγή παρόμοιων καταστάσεων, οι γερακάρηδες κόβουν ένα τμήμα των φτερών των θηλυκών. Τώρα, πως μπορεί να αισθανθεί ο «κυρίαρχος των αιθέρων» με ακρωτηριασμένο το πολυτιμότερο εφόδιο του, μόνο ο γερακάρης θα πρέπει να το ξέρει.
Η εξήγηση
Τα αρπακτικά είναι συναρπαστικά ζώα. Όταν τα βλέπεις να πετούν σου μεταδίδουν μία αίσθηση απόλυτης ελευθερίας. Μολονότι το μέγεθος του κλουβιού καθορίζει – κατά τους ειδικούς - το εάν γίνεται σεβαστή ή όχι η αξιοπρέπεια των ζώων, η συμπεριφορά ενός ζώου σε αιχμαλωσία δεν θα αντικατροπήσει ποτέ τη συμπεριφορά του στο φυσικό του περιβάλλον. Μολονότι δε βρίσκονται σε συνθήκες ελευθερίας κατά την διάρκεια του κυνηγιού ή μιας παράστασης, η ελευθερία αυτού του τύπου είναι σε συνθήκες αιχμαλωσίας, με τους κανόνες της καθορισμένους από τον άνθρωπο. Για αυτό, τα αρπακτικά ζουν σε διαρκή κατάσταση φυσικού και ψυχολογικού στρες. Ο αετός, για παράδειγμα, πετάει με την βοήθεια των ανοδικών ρευμάτων γύρω από τις κορφές των βουνών. Οι αετοί που πετάνε οι γερακάρηδες στα 30 με 50 μέτρα, αντίθετα, φαίνονται να χτυπούν τα φτερά τους σπασμωδικά σαν σπουργίτια σε εμφανή κατάσταση στρες.
Εν κατακλείδι, όλοι οι νόμοι περί ευζωίας των ζώων ορίζουν μεν την «αξιοπρέπεια» και το «στρες» ως απαράβατα κριτήρια για την εξασφάλιση της, αλλά δεν καθορίζουν παραμέτρους για την μέτρηση τους. Έτσι, θα υπάρχει πάντα ένα νομικό κενό που θα επιτρέπει στους βασανιστές τους να συνεχίζουν την παρωχημένη, ανήθικη και αντι-παιδαγωγική τους δραστηριότητα.
7. Και μία ψυχολογική ανάλυση
Ο γερακάρης - Δεσμοφύλακας
Αυτός ο ανθρωπολογικός τύπος γοητεύεται πραγματικά από την ομορφιά του αρπακτικού που μετατρέπεται γρήγορα σε αντικείμενο των επιθυμιών του, παράλληλα με την εμφάνιση ενός ισχυρού, εγωιστικού και νοσηρού, αισθήματος κτήσης για αυτά τα έμβια-πλέον αντικείμενα. Από την ηθική σκοπιά του φαινόμενου, ο γερακάρης δικαιολογείται εστιάζοντας στη «συνενοχή» που δημιουργεί με το αρπακτικό.
Στην πραγματικότητα, ο «δεσμός» τους θα μπορούσε να παρομοιαστεί με εκείνη του θύτη που προσεγγίζει το θύμα, μετά τον εγκλεισμό και την απομόνωση του τελευταίου για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, για να απαλλαχθεί από τις ενοχές που τον πλήττουν γιατί ξέρει ότι το θύμα υποφέρει και δεν είναι αυτό που θα ήταν εάν ήταν ελεύθερο. Έχοντας δε αποκτήσει αναγκαστικά – και με τη βία - την εμπιστοσύνη του θύματος, θα προσπαθήσει να το κατακτήσει και φυσικά και ψυχικά. Ως απαγωγείς και δεσμοφύλακες, οι γερακάρηδες αυτό το ξέρουν αλλά το συγχέουν με το ψεύτικο συναίσθημα ενός είδους «φιλίας» που κατασκευάζεται αποκλειστικά μέσω της χειραγώγησης της ψυχικής αντίστασης του θύματος-αρπακτικού που έχει εξασθενήσει από την αιχμαλωσία.
Το αρπακτικό - Φυλακισμένος
Συμβαίνει ενίοτε σε ένα κρατούμενο, ή αιχμάλωτο, να νομίζει ότι έχει ερωτευθεί τον άνθρωπο που τον κρατά φυλακισμένο και να μην προσπαθεί να τον αποχωριστεί όταν του δίνεται η ευκαιρία. Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» και χαρακτηρίζει τις περιπτώσεις στις οποίες το θύμα προσκολλάται στον θύτη μέσω ενός είδους άμεσης εξάρτησης, καθώς η γνωστική πραγματικότητα του θύματος κατά την περίοδο της απομόνωσης περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο στην παρουσία του θύτη. Αποδυναμωμένο από την απόγνωση της αδυναμίας φυγής, το θύμα διαβλέπει μία ακτίδα ελπίδας στο θύτη που απλώνει το χέρι του για να του δώσει φαγητό ή ως δείγμα χειρονομίας συμπαράστασης. Του δημιουργείται, έτσι, η ψευδαίσθηση της προσκόλλησης σε αυτή την ελπίδα και, επακόλουθα, στο άτομο που του την προσφέρει ακόμα και είναι το ίδιο που του αφαίρεσε και του αφαιρεί όλα τα υπόλοιπα. Έτσι, τη στιγμή της απελευθέρωσης το θύμα αισθάνεται κυριολεκτικά χαμένο καθόσον έχει καταστεί ουσιαστικά ανήμπορο να φανταστεί τη ζωή πέραν των «τειχών» που αποτελούν και περιορίζουν δραματικά την ύπαρξη του.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα αρπακτικά, αιχμάλωτα από την γέννηση τους και υποταγμένα έτσι ώστε να έχουν ως μοναδική αναφορά τον γερακάρη, μοναδικό προστάτη τους και αποκλειστικό πάροχο της τροφής τους. Ακόμη και όταν πετάνε επιστρέφουν στο χέρι του θύτη τους αφού δεν μπορούν να διανοηθούν ότι θα μπορούσαν να έχουν, διαφορετικά, φαγητό και καταφύγιο. Η χειραγώγηση και η υποταγή τους, ευθύς εξαρχής, τους υποδεικνύει ως μοναδικό τόπο επιστροφής την γροθιά του γερακάρη.
Στην πραγματικότητα, όμως, το ένστικτο της άγριας φύσης αποτελεί τμήμα του γενετικού κώδικα τους και, επομένως, θα αρκούσε μια περίοδος επανένταξης - μικρής ή μεγάλης, ανάλογα με τις περιπτώσεις – για να μπορέσουν να επανέλθουν στην φύση και στο φυσικό τους περιβάλλον. Είναι προφανές ότι όσο προστατεύεται η ιερακοθηρία κανείς δεν θα διανοηθεί να αφαιρέσει τα αρπακτικά από τους ιερακοθήρες - «απαγωγείς-κατόχους» - έτσι όπως θα έκανε στην περίπτωση ανθρώπινων όντων.
* Από «Offensiva Animalista»
«Οικολογική Συμμαχία για την Περιφέρεια Αττικής».
- Για τον ριζικό αναπροσανατολισμό των πολιτικών της Περιφέρειας.
- Για την διοικητική και πολιτική της αυτονομία.
- Για την «Οικολογική Μετάβαση» σε μία κοινωνία βιώσιμης ευημερίας.
- Για τον άνθρωπο, τα ζώα και το περιβάλλον.
