 |
| του Θάνου Γιαννούδη, μέλους των Πράσινων και των Κινήσεων «Οικολογική Συμμαχία Αττικής» και «Οικολογία Αλληλεγγύη Θεσσαλονίκης» |
Με την εργαλειοποίηση
της τρέχουσας επιδημίας από την κυβερνητική πλευρά ως πρόφαση για ευρύτερη
καταστολή και κοινωνικούς αυτοματισμούς, έχει περάσει σε δεύτερη και τρίτη
μοίρα ό,τι άλλο συμβαίνει γύρω μας, γεγονός που αποδεικνύεται κι από την
προσπάθεια να χαρακτηριστούν από φιλικά στην Κυβέρνηση Μέσα ως «ανεύθυνοι» όσοι
κατεβαίνουν στο δρόμο διεκδικώντας την απόσυρση του (αντι)περιβαλλοντικού
νομοσχεδίου.
Στην εποχή, λοιπόν,
ενός μονοθεματισμού που θάβει κάθε άλλη δημόσια συζήτηση, έκανε την εμφάνισή
του και στον ελλαδικό χώρο ένα δημοφιλές αγγλικό περιοδικό εκλαϊκευμένης
επιστήμης, ως ένθετο πολύ γνωστής εβδομαδιαίας εφημερίδας. Το περιοδικό αυτό,
μάλιστα, φιλοδοξεί να δώσει ένα «πράσινο» προφίλ, παρουσιάζοντας -ανάμεσα στα
άλλα- περιβαλλοντικά θέματα, εφευρέσεις με άξονα τις ανανεώσιμες πηγές
ενέργειας και καλές πράσινες πρακτικές. Υπό φυσιολογικές, οπότε, συνθήκες θα
επρόκειτο για μία ακόμα επιχειρηματική προσπάθεια υπόλογη στους κανόνες της
προσφοράς και της ζήτησης και προφανώς δεν θα συνέτρεχε κάποια αιτία να κάνουμε
ιδιαίτερο λόγο γι' αυτήν, τα πράγματα, ωστόσο, είναι διαφορετικά.
Σε μεταφρασμένο άρθρο
του περιοδικού που αποδίδεται στον αρθρογράφο James Horton παρουσιάζονται οι
τεχνολογικές εξελίξεις στον τομέα της πολεμικής βιομηχανίας, με τίτλο «Οι μάχες
του μέλλοντος: Ο πόλεμος το 2030». Στο άρθρο αυτό εξυμνούνται με τα πιο γλαφυρά
χρώματα (ενδεικτικός ο υπότιτλος ενότητάς του: «Το μέλλον είναι λαμπρό»)
πολεμικοί τεχνολογικοί αυτοματισμοί, «έξυπνες» βόμβες και drones, σχεδιαζόμενες
ακτίνες laser. Όταν, μάλιστα, ο αρθρογράφος επιδιώκει να δώσει θεωρητική
υποστήριξη στην εξύμνηση των πολεμικών βιομηχανιών στην οποία προβαίνει,
χρησιμοποιεί το παράδειγμα της προστασίας του περιβάλλοντος (!!) και της δήθεν «οικολογικότερης»
οπτικής των νέων πολεμικών μεθόδων που καθιστούν τον πόλεμο ''πράσινο'' ή «περιβαλλοντικά
υπεύθυνο».
Γράφει επ' αυτού
χαρακτηριστικά : «(...)οι στρατοί έχουν κατά νου να μειώσουν τον αντίκτυπό
τους στον πλανήτη, ωστόσο αυτά τα φιλικά προς το περιβάλλον μέτρα [!!!!] είναι
μια ευπρόσδεκτη αλλαγή σε σχέση με τα συμβατικά, μολυσματικά υποπροϊόντα της
μάχης». Για να δώσει και συνέχεια, προσπαθώντας να αποδείξει πως
μακροπρόθεσμα οι ανακαλύψεις αυτές θα βοηθήσουν υποτίθεται και τον απλό πολίτη,
χρησιμοποιεί, μάλιστα, το παράδειγμα της...πυρηνικής ενέργειας ! Γράφει επί
λέξει : «Το ίδιο επιχείρημα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κανείς για την
πυρηνική σχάση, δεδομένου ότι η πυρηνική ενέργεια παράγει καθαρότερη ενέργεια
από την καύση ορυκτών καυσίμων». «Περιβαλλοντικά υπεύθυνη», λοιπόν, για τον
αρθρογράφο και τους κυρίους και κυρίες του περιοδικού, οπότε, η αποδεδειγμένα
ολέθρια και καταστρεπτική πυρηνική ενέργεια, από κοινού με τον εξίσου «πράσινο»
πόλεμο του μέλλοντος. Η δε βαρύνουσα σημασία του άρθρου στη δομή του περιοδικού
αποδεικνύεται από την αναγωγή του σε κεντρικό θέμα στο εξώφυλλο, με έναν ένοπλο
στρατιώτη στο σχέδιο να στοχεύει να επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.
Η προσπάθεια να
παρουσιαστεί ως «πράσινη» η πυρηνική ενέργεια δεν είναι καινούρια, ούτε φυσικά
η γειτνίαση θεμάτων που δίνουν ένα περιβαλλοντικά υπεύθυνο προφίλ με «ξέπλυμα»
πολεμικών ή άλλων βιομηχανιών, υπό τη μορφή θαυμαστών ανακαλύψεων, τεχνολογικής
«προόδου» (άλλη κακοποιημένη λέξη στη μετανεωτερική επικράτεια). Ο συνδυασμός
τους πάντως μόνο τη θυμηδία είναι σε θέση να προκαλέσει (κρατάμε πάντα και την
προοπτική κάποια τμήματα να «κακόπεσαν» στη μετάφραση, αν και η γενική εικόνα
δεν αλλάζει). Αλγεινή εντύπωση, μάλιστα, προκαλεί η συμμετοχή του διακεκριμένου
επιστήμονα κι επίτιμου Διευθυντή του Ευγενίδειου Πλανηταρίου Διονύση Π.
Σιμόπουλου, ενός ανθρώπου αξιοπρεπέστατου και με σταθερή προσήλωση στην
προστασία του περιβάλλοντος και τη διακρατική-πλανητική συνεργασία, σε
διακεκριμένη θέση του τεύχους, όπου παρουσιάζει στο κοινό με τα καλύτερα λόγια
τη νέα εκδοτική προσπάθεια. Ασπάζεται, άραγε, τέτοιες αντιλήψεις ή δεν έχει
εικόνα του τι παρουσιάζεται στο κοινό ;
Δεν έχω αμφιβολία ότι
στη λογική του μάρκετινγκ μπορεί και να κάνουμε άθελά μας διαφήμιση αυτή τη
στιγμή σε μια προσπάθεια που ίσως να αποδειχθεί και βραχύβια. Αυτό, εντούτοις,
που μας απασχολεί βαθύτατα είναι ο κίνδυνος να δικαιωθούν εμμέσως και υπογείως
στο δημόσιο λόγο κάτω από πολλαπλά προσχήματα οι έννοιες του πολέμου, της βίας
και των καταστροφών, καθώς επίσης και της περιβαλλοντικά ολέθριας πυρηνικής
ενέργειας. Αυτές είναι οι «μάχες» που πρέπει να δίνονται σε κάθε μετερίζι,
πάντοτε με την πειθώ και το δημοκρατικό διάλογο, μάχες για τη συνέχιση της
ανθρωπότητας και των υπολοίπων ειδών του πλανήτη μέσα στο πέρασμα των αιώνων,
μάχες του 2030, αλλά ενδεχομένως ακόμα και του...3030!
