Μανιφέστο ενάντια στην Εξορυκτική Βιομηχανία

Για την κοινή δράση υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της βιοποικιλότητας, των οικοσυστημάτων, του εδάφους, του νερού και της ζωής

Η 22 Ιουλίου καθιερώνεται ως ημέρα δράσης πολιτών και περιβαλλοντικών συλλογικοτήτων κατά της εξορυκτικής βιομηχανίας. Καθιερώθηκε το 2009 με πρωτοβουλία ακτιβιστών από το Μεξικό και τον Καναδά, σε συνέχεια των νομικών θριάμβων ενάντια στην Εταιρεία Μεταλλείων San Xavier για την υπεράσπιση της κοιλάδας του San Luis Potosí κατά της καταστροφής της φυσικής περιοχής του Μεξικού Cerro de San Pedro και για να ευαισθητοποιήσει κοινωνίες και έθνη για τις επιβλαβείς επιπτώσεις της εξορυκτικής βιομηχανίας στο περιβάλλον, για τις ανθυγιεινές συνθήκες εργασίας στα ορυχεία και για τη δουλεία και την παιδική εργασία που εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν αυτή τη δραστηριότητα σε πολλά μέρη του κόσμου.

Οι εξορύξεις προκαλούν μόνιμη ζημιά σε εδάφη και οικοσυστήματα, μολύνουν τα επιφανειακά ύδατα, τους υγροτόπους και τα υπόγεια ύδατα, προκαλούν αδιάκριτη αποψίλωση των δασών και ζημιές στη χλωρίδα και την πανίδα.

Οι εξορύξεις έχουν σοβαρές επιπτώσεις στην ποιότητα ζωής των κατοίκων των περιοχών όπου πραγματοποιούνται και θέτουν σε κίνδυνο την υγεία τους. Η εξορυκτική δραστηριότητα συνεπάγεται απώλεια ενδιαιτημάτων, απώλεια γης και πλήττει σοβαρά τον τρόπο ζωής των τοπικοτήτων και των γύρω περιοχών τους. Χρησιμοποιεί χημικές ουσίες που προκαλούν βλάβες στο φυσικό περιβάλλον και αποτελούν πηγή ασθενειών. Χρησιμοποιεί μεγάλες ποσότητες βασικών αγαθών, όπως νερό και ρεύμα, σε βάρος των τοπικών κοινωνιών και υπέρ των εξορυκτικών επιχειρήσεων.

Οι κοινωνικοοικονομικές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις που προκαλούνται από τις εξορύξεις στις φυσικές περιοχές και οι επιπτώσεις τους στην ποιότητα ζωής των κατοίκων των περιοχών που πραγματοποιούνται είναι μόνιμες και, σε πολλές περιπτώσεις, μη αναστρέψιμες.

Η εξορυκτική βιομηχανία δραστηριοποιείται με τον ίδιο τρόπο οπουδήποτε στον κόσμο, σε όλες τις ηπείρους, με εγκαταστάσεις χαμηλής ασφάλειας, χάριν ανεκτικών νόμων που επιτρέπουν στις εταιρείες εξόρυξης να μην πληρώνουν για τις επιζήμιες συνέπειες τους στον άνθρωπο και στο περιβάλλον. Χαρακτηριστικά είναι οι περιπτώσεις του Brumadinho στη Βραζιλία το 2019 και του Aznalcóllar στην Ισπανία το 1998.

Στα αποκαΐδια του καταστροφικού δημιουργισμού τους !

20 περιβαλλοντικές, φιλοζωικές και οικολογικές οργανώσεις προσφεύγουν ενάντια στην εγκατάσταση αιολικών στα καμένα του Έβρου

- Λέγεται ότι ένας από τους σοβαρότερους προβληματισμούς στους κόλπους του νομικού κόσμου ανά την Ευρώπη αποτελεί εκείνος του περίφημου Δικαστικού Δημιουργισμού, με λίγα λόγια της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστή να δημιουργεί νόμο μέσω της ερμηνείας του νόμου.

- Λέγεται ότι ο Δικαστικός Δημιουργισμός θεμελιώνεται στη διαρκώς διευρυνόμενη διάσταση του χώρου της ερμηνευτικής διακριτικής ευχέρειας κατά την απονομή της δικαιοσύνης, λόγω της χαοτικής πληθώρας των νόμων, της απροσδιοριστίας της νομικής γλώσσας και της πολυεπίπεδης δομής της νομιμότητάς.

- Λέγεται επίσης ότι ο Δικαστικός Δημιουργισμός είναι προϊόν της κρίσης της αρχής της νομιμότητας, ως περιοριστικού παράγοντα της αυθαιρεσίας σε ένα κράτος δικαίου - της συνταγματικής νομιμότητας ως συστήματος ορίων και περιορισμών στη νομοθεσία και στη δικαιοδοσία - με αποτέλεσμα την παθολογική αύξηση της δικαστικής διακριτικής ευχέρειας στα όρια της αυθαιρεσίας και την επακόλουθη διεύρυνση της δικαστικής εξουσίας που μπορεί να καταστεί επιζήμια για την πηγή νομιμοποίησης της και για την ισορροπία των σχέσεων μεταξύ των εξουσιών.

Κλασική περίπτωση Δικαστικού Δημιουργισμού φαίνεται να αποτελεί η περίφημη απόφαση 2499/2012 της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας η οποία ήλθε να επικυρώσει μία σειρά επαχθών νομοθετημάτων που, από το 2001 και εντεύθεν, αποτέλεσαν την κοινή προσπάθεια του πολιτικού συστήματος να εξισώσει το ζωντανό με το καμένο δάσος και το δάσος με την υπό αναδάσωση περιοχή, ενάντια στις ξεκάθαρες επιταγές του άρθρου 107, παρ. 3 του Συντάγματος και του εκτελεστικού του νόμου 998/1979, ενάντια στη λογική της σχετικής νομοθεσίας των λοιπών κρατών μελών ΕΕ, ενάντια στην προστασία του περιβάλλοντος και του πολύτιμου φυσικού κεφαλαίου, αλλά και ενάντια στην κοινή λογική.

- Ενώ το άρθρο 24, παρ.1, του Συντάγματος απαγορεύει την οποιαδήποτε μεταβολή του προορισμού των δασών, «εκτός αν προέχει για την Εθνική Οικονομία η αγροτική εκμετάλλευση ή άλλη τους χρήση, που την επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον», αφήνοντας στον νομοθέτη και στο δικαστή τη διακριτική ευχέρεια να καθορίσει και να κρίνει τις όποιες εξαιρέσεις και,

- ενώ το άρθρο 117 παρ. 3 του Συντάγματος απαγορεύει την οιαδήποτε χρήση των καμένων δασών και αναδασωτέων εκτάσεων μέχρι την ολοκλήρωση της αναδάσωσης και την επανάκαμψη του δάσους ως οικοσύστημα, δίχως τη δυνατότητα καθορισμού της οιαδήποτε εξαίρεσης τόσο από τον νομοθέτη όσο και από το δικαστή,

η απόφαση 2499/2012 της ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικράτειας, σε ευθυγράμμιση με τις έως τότε ευτελείς προσπάθειες του πολιτικού συστήματος, ανέτρεψε την συνταγματική απαγόρευση της οιαδήποτε χρήσης των καμένων και υπό αναδάσωση περιοχών, μαζί με το μισό δασικό κώδικα, επικυρώνοντας τη δυνατότητα χρήσης τους «για σκοπούς ιδιαίτερης σημασίας για το δημόσιο συμφέρον που δεν μπορούν να καλυφθούν με άλλον τρόπο», βάσει ενός διάτρητου σκεπτικού Δικαστικού Δημιουργισμού. Και ναι μεν η 2499/2012 αναφέρεται γενικά σε «ιδιαίτερους σκοπούς», αλλά η ερμηνεία της αποτέλεσε έκτοτε το κατεξοχήν εργαλείο διευκόλυνσης της εγκατάστασης αιολικών ακόμη και σε καμένες υπερ-προστατευόμενες περιοχές, ιδιαίτερης οικολογικής αξίας, όπως εκείνη του Νότιου Δασικού Συμπλέγματος Έβρου.