«Πιστεύω ότι η μοναδική διάσταση που επιτρέπει, προς το παρόν, την παγίωση ενός δεσμού, ορατού και κατά συνέπεια πειστικού, μεταξύ των επιλογών μας και του οικολογικού αιτήματος δεν είναι παρά εκείνη της τοπικότητας και της αυτονομίας της. Μόνο σε μια διάσταση γνήσια τοπική θα μπορούσε να ειπωθεί ότι «εγώ δεν μολύνω το νερό όχι γιατί θα μου κόψουν πρόστιμο αλλά γιατί υπάρχουν οι άλλοι που δικαιούνται να το χρησιμοποιήσουν και μετά από εμένα και αυτούς θα έλθουν άλλοι». Μόνο σε μια ισχυρά κοινοτική διάσταση, ορατή, χειροπιαστή και όχι «ιδανική» και αφηρημένη, μπορεί να ορθωθεί το οικολογικό αίτημα. Μόνο τότε θα μπορεί να ορθωθεί και αρθρωθεί μέσω του δικαιώματος της ελεύθερης επιλογής. Κάθε λογική καθαρά κεντρικής, γραφειοκρατικής, αυταρχικής η και κατασταλτικής διαχείρισης των πόρων, πολύ δύσκολα μπορεί να πείσει ώστε να αποτελέσει ερέθισμα.»
Από την παρέμβαση του Αλεξάντερ Λάγκερ στην ημερίδα με τίτλο «Ο πολιτικός και η αρετή» που διοργανώθηκε μεταξύ 27 και 30 Αυγούστου 1987 από τον σύλλογο «Το άσπρο τριαντάφυλλο».
--------------------------------------------------------------------------
Ο Αλεξάντερ
Λάνγκερ στάθηκε ένας από τους πρωταγωνιστές της γένεσης του οικολογικού κινήματος στην Ιταλία, στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Τον
Δεκέμβριο 1984 πρωτοστάτησε στην υλοποίηση του πρώτου συνεδρίου των Ιταλών «πράσινων»
στην Φλωρεντία. Πρόταση του, η
μεταστροφή της οικονομίας και της κοινωνίας μέσω ενός «συμβολαίου» μεταξύ
περιβαλλοντικής βιωσιμότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Η οικολογική οπτική άφηνε
να διαφανούν ευρύτεροι ορίζοντες ως προς την συμβατική πολιτική, προσκολλημένη σταθερά
στην στείρα αντιπαράθεση καπιταλισμός-κομμουνισμός. Η οικολογική κριτική στον
νεοφιλελευθερισμό μπορούσε να είναι βαθιά και ευρεία, οι φυσικοί πόροι περιορισμένοι, ενώ η προσφορά εναλλακτικής οπτικής σε μια κοινωνία
της οικονομικής ανάπτυξης, θεμελιωμένης μόνο στην παραγωγή εμπορευμάτων και στο
κέρδος, διαφαινόταν ως η μοναδική διέξοδος.
Μια από τις ενοράσεις του Αλεξ στάθηκε το ότι η οικολογική μεταστροφή της κοινωνίας δεν απαιτεί νόμους και ελέγχους αλλά την πειθώ όλων ως προς την αναγκαιότητα της αλλαγής. Στο ολυμπιακό σύνθημα «πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά», που συνοψίζει το πνεύμα της άγριας ανταγωνιστικότητας της εποχής μας, αντιπαράθεσε το «πιο αργά, πιο βαθιά, πιο γλυκά» σαν πρόταση ενός νέου τύπου ευημερίας θεμελιωμένης στην ύπαρξη και όχι στην κτήση.
Ο Λάνγκερ εργάστηκε για την υπέρβαση των παλαιών ιδεολογιών της δεξιάς και της αριστεράς, στάθηκε πρωταγωνιστής ενός εντατικού διαλόγου θεωρητικής αναζήτησης με την κουλτούρα της αριστεράς, την κουλτούρα του ριζοσπαστικού χώρου, του χώρου τού θρησκευτικού ζήλου, της κουλτούρας των αντικομφορμιστικών χώρων, των χώρων μεταξύ δεξιάς και συντηρητισμού και της κουλτούρας των κινημάτων που δεν συγκαταλέγονται στο φάσμα της επίσημης πολιτικής.
Πάντα παρούσα στην σκέψη του στάθηκε η προβληματική της πολυπολιτισμικής συμβίωσης. Θεωρούσε πολύτιμη την πολυπολιτισμική συμβίωση από την σκοπιά της αναγνώρισης και της διατήρησης των επί μέρους πολιτισμικών ταυτοτήτων, σαν σύνολο αξιών και πρακτικών αμοιβαίας ανοχής και αλληλεγγυότητας.
Κανείς δεν γνωρίζει τις αιτίες που τον έσπρωξαν στην αυτοκτονία στις 3 Ιουλίου 1995. Λέγεται ότι η κύρια αιτία αφορούσε το υπέρογκο φορτίο αλτρουισμού το οποίο διάθεσε για την αναζήτηση πολιτικών απαντήσεων στις προβληματικές του, το οποίο στο τέλος του έγινε δυσβάστακτο. Σύμφωνα με άλλους, η βασική αιτία της αυτοκτονίας του συμπυκνώνεται στις λίγες γραμμές που αφιέρωσε στην μνήμη της Πέτρα Κέλλυ, στελέχους των γερμανών πράσινων, το ίδιο τραγικά χαμένης: «ίσως είναι τολμηρό και πολύ βαρύ να είναι κάποιος φορέας ελπίδας: είναι πολλές οι προσδοκίες των οποίων γίνεται φορέας, πολλές οι αθετήσεις και οι απογοητεύσεις που συσσωρεύει, μεγάλος ο φθόνος που προκαλεί, πολύ μεγάλος ο φόρτος αγάπης για την ανθρωπότητα που δεν κατορθώνει να εκφράσει και πολύ μεγάλη η απόσταση από αυτό που διακηρύσσει και αυτό που κατορθώνει να υλοποιήσει».
#Oikologiki_Symmaxia
#oikologikisymmaxia
«Οικολογική Συμμαχία».
- Για την «Οικολογική Μετάβαση» σε μία κοινωνία βιώσιμης ευημερίας.
