 |
| του Ευάγγελου Σπινθάκη Στελέχους της Περιφερειακής Παράταξης «Οικολογική Συμμαχία για την Περιφέρεια Αττικής» |
Eίναι βεβαίως πολύ δύσκολο να κρίνουμε το παρελθόν με σημερινούς όρους. Ας διαβάσουμε όμως το Μανιφέστο των Λαμπράκηδων.
«Οι Λαμπράκηδες φτιάχνουν δρόμους και πλατείες, φυτεύουν
δέντρα, εξωραΐζουν χωριά και γειτονιές. Ο πολιτισμός και η κοινωνική δράση
γίνονται πυλώνες για ένα καλύτερο αύριο». Πέρα λοιπόν από τις μεγάλες
διεκδικήσεις για την ειρήνη, την δημοκρατία, την παιδεία, τον πολιτισμό, οι
Λαμπράκηδες δρουν τοπικά, φτιάχνουν την καθημερινότητα τους, δεν προσδοκούν
μόνο μεγάλες αλλαγές. Οι κοινωνικές αλλαγές στην δημοκρατία γίνονται σιγά σιγά,
όπως άλλωστε και στην φύση. «Δρούμε τοπικά» λοιπόν είναι ένα γνήσιο οικολογικό
σύνθημα.
«Επανελλαδισμός. Η ύψωση της πατρίδας σε κορυφαία περιοχή
πνευματικού και καλλιτεχνικού πολιτισμού». Μπορεί ο πρώτος όρος να ξενίζει
σήμερα, αλλά οι Λαμπράκηδες είχαν από τότε αντιληφθεί ότι ο πολιτισμός είναι η
προσφορά της πατρίδας μας στον κόσμο.
Μεταξύ των δράσεων τους, οι Λαμπράκηδες ανέπτυξαν μια μορφή φυσιολατρίας
με εκδρομές στην φύση, δενδροφυτεύσεις, καλλωπισμούς, δηλαδή ασχολήθηκαν με τον
δημόσιο χώρο, με τα κοινά.
Μεγάλη ήταν η προσφορά των κοριτσιών Λαμπράκηδων, τα οποία επιτέλους βγήκαν από τα σπίτια και συμμετείχαν ισότιμα με τα αγόρια σε όλες τις δράσεις, τα δε πάρτυ των Λαμπράκηδων άφησαν εποχή, αν και πρόσβαλλαν βεβαίως τα λεγόμενα χρηστά ήθη, με αποκορύφωμα ο τότε πρωθυπουργός Π. Καννελόπουλος να κρούει τον κώδωνα «οι Λαμπράκισες φορούν μαύρα καλσόν για να ξεμυαλίζουν τους στρατιωτικούς για να τους προσελκύουν στον κομμουνισμό»!!! Ιδού λοιπόν ο προάγγελος του φεμινιστικού κινήματος.
Αυτά είναι πράγματι σπέρματα οικολογικά. Όλα κράτησαν μόνο λίγα χρόνια, ως την δικτατορία του 1967. Σε συνθήκες παρανομίας πολλοί Λαμπράκηδες δούλεψαν στην παρανομία, δημιουργήθηκαν κομματικές νεολαίες με άλλες προτεραιότητες συνωμοτικές, κλειστές. Μετά την δικτατορία οι κομματικές νεολαίες καθοδηγούνταν πλέον από κλειστούς κομματικούς μηχανισμούς, απόλυτα ελεγχόμενες από γραφειοκρατίες. Δεν υπήρχε καν ο Μίκης να τραβήξει μπροστά.
Ένα πράγμα είναι σίγουρο, η χώρα θα ήταν διαφορετική σήμερα, αν δεν είχε ανακοπεί απότομα το κίνημα των Λαμπράκηδων, ένα κίνημα νεανικό, πολιτικό, πολιτιστικό, κοινωνικό και, τολμάμε να πούμε σήμερα, πρωτόλεια οικολογικό. Δεν είναι καθόλου περίεργο μάλιστα ότι, πολλά έχουν ακουστεί για την μεγάλη προσφορά του Μίκη, πράγματι πολλά, αλλά για τους Λαμπράκηδες, ελάχιστα. Καμιά πολιτική δύναμη σήμερα δεν θέλει ούτε μπορεί να διεκδικήσει την κληρονομιά των Λαμπράκηδων. Καμιά δύναμη εκτός από τους οικολόγους για τους οποίους οι Λαμπράκηδες δείχνουν έναν δρόμο. Ας τον ακολουθήσουμε.
